Wenn d Sonn nimmer gar so hoaß obabrennt,
und d Nacht an Tag scho früher nachrennt,
wann d Natur rot, gelb braun de Blattln omoit,
da merk ma schee staad, es kimmt boid de Zeit,
wo s Jahr na "Pfüagott" sagt und mit ausgstreckta Hand
scho s nächste Jahr wart, im schneeweißn Gwand.

No sollt uns halt da Oidwei-Sommer gfrein,
der hoffa laßt, daß no a paar scheene Tag bleim,
daß d Sonn an Weg durch'n Newe durchfindt
und da Morngtau an Kampf mit'm Nachtfrost no gwinnt,
daß d Herbststürm net jetzt scho ausziahng de Baam
und d Viecher im Woid langgnua z'fressn was ham.

Ma sucht de letztn Schwammerl im Woid,
solangs no oa gibt, aa dene weards zkoit.
De Reh und de Hirschn kriang a winterlichs Gwand
und de Gscheitan vo de Vogerl ziahng in a warms Land.
Schee langsam verändert si halt de ganze Natur
und bereitet si vor, auf de winterlich Ruah.